Język

Kocham jest bardzo dziwnym wyrazem, zużytym prawie, płaskim. Źle brzmi w jego ustach, ba, nawet w myślach, a na papierze też wygląda dziwnie. Kocham to tylko sylaby, tylko dźwięki ułożone w odpowiedniej kolejności, drgania cząsteczek, umowne ruchy warg i języka, wprawianie w ruch strun głosowych i nadzieja, że ktoś, być może, zrozumie. Dla niego kocham to nie jest już słowo, ani nie uczucie, nawet nie koncepcja, prędzej fakt dokonany z przylepioną wypłowiałą przez upływ czasu etykietą.

Doktor kocha wiele rzeczy: swoją TARDIS na przykład, albo latające w powietrzu ryby, niespodzianki, paluszki rybne w słodkim sosie i czerwone fezy na głowie. Kocha nowe rzeczy i niebezpieczne przygody, bieganie i uśmiechy na twarzach dzieci. Jest wiele rzeczy, wiele osób i miejsc i wydarzeń, o których mówił właśnie w ten sposób, powtarzając utarty zwrot bez wahania, aż w końcu zużył się i stracił znaczenie, bo przebrzmiał o raz lub wiele razy za dużo.

Nie może jej teraz powiedzieć, że kocha, bo kocham to tylko słowo, którego znaczenie jest błędne, niewystarczające, złe! Nie obejmuje wszystkiego, z całą pewnością nie barwy jej głosu i niepokornych loków, jej wad i zalet, kłótni bez powodu i tego, jak w jej ramionach świat nie wydaje się wirować dookoła tak szybko, a ucieczka staje się wyborem, nie karą. Nawet gallifreyański, język znaczeń i przeciwieństw, czerni i bieli, nie potrafi ująć w słowa niczego, co chciałby powiedzieć, lecz Doktor zna słowo, odpowiednie, jedyne. Powtarza je ciągle, licząc, że ona zrozumie.

- River!